ฉันยังคงเหงาซ้ำๆ...กับเรื่องเดิมๆ

เนื้อเรื่อง

 
ณ ช่วงหนึ่ง...ที่เวลาคล้ายหยุดหมุน

ฉันวกกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง...

ยามนี้...แม้แสงอาทิตย์ยามเย็น...ก็มิอาจสร้างความอบอุ่น

เหตุเพราะความหนาว...มิได้อยู่ที่ร่างกาย

หากแต่อยู่ที่จิตใจ...

เหน็บหนาว...เพราะความหวาดกลัว

หรือเหน็บหนาว...เพราะน้ำตา...ที่กลั้นเก็บไว้ภายใน

ไม่อาจรู้...และ...อาจไม่สำคัญที่จะเข้าใจ

แม้จะไม่ได้อ่อนแอ...

แต่ก็ไม่เข้มแข็งพอ...ที่จะยืนหยัดด้วยตัวคนเดียว

ฉันยังต้องการ...อ้อมกอดที่แสนดี

มากกว่าคำพูดปลอบใจ

ต้องการการสัมผัสที่หวังดี

แม้มันจะจอมปลอม...ฉันก็ยังเต็มใจ

เพราะอากาศที่กำลังโอบกอดฉันไว้...

ไม่มีความอุ่น...และเสียงเต้นของหัวใจ

เหมือนอย่างที่เธอมี…

ฉันก้าวเดินได้

แม้ไม่มีเธออยู่เคียงข้าง...

แต่ก้าวของฉันจะไม่มั่นคง

และคงเดินไปได้เพียงไม่ไกล

ฉันไม่อาจอยู่ได้โดยลำพัง

อย่างที่กำลังพร่ำบอกเธอหรอก...

หัวใจของฉัน

ก็แตก...และหักได้

เหมือนกัน......